رابطه بین عرضه پول و تولید ناخالص داخلی چیست؟

شان راس یک مشاور استراتژیک در 1031x. com ، مشارکت کننده Investopedia ، و بنیانگذار و مدیر Free Lances Ltd.

رابرت کلی مدیر عامل شرکت XTS Energy LLC است و بیش از سه دهه تجربه به عنوان یک مدیر اجرایی تجارت دارد. او استاد اقتصاد است و بیش از 4. 5 میلیارد دلار سرمایه سرمایه گذاری جمع آوری کرده است.

عرضه پول به کلیه ارز و سایر ابزارهای نقدینگی در اقتصاد یک کشور اشاره دارد. عرضه پول یک کشور شامل پول نقد و انواع دیگر سپرده ها است که تقریباً به راحتی به عنوان پول نقد قابل استفاده است. سیستم فدرال رزرو ایالات متحده به دلیل تأثیراتی که اعتقاد بر این است که عرضه پول بر فعالیت واقعی اقتصادی و سطح قیمت دارد ، داده های مربوط به عرضه پول را برای چندین دهه منتشر کرده است.

اقدامات داده های عرضه پول که توسط فدرال رزرو به صورت هفتگی و ماهانه منتشر می شود ، به M1 و M2 گفته می شود. هنگام اندازه گیری عرضه پول ، بیشتر اقتصاددانان از اقدامات M1 و M2 فدرال رزرو استفاده می کنند. داده های عرضه پول از فدرال رزرو در گزارش هایی که ساعت 4:30 بعد از ظهر در دسترس هستند منتشر می شود. هر پنجشنبه. این گزارش ها در برخی از روزنامه های جمعه ظاهر می شود و به صورت آنلاین نیز در دسترس است.

غذای اصلی

• عرضه پول به کلیه ارز و سایر ابزارهای نقدینگی در اقتصاد یک کشور اشاره دارد.
• تولید ناخالص داخلی (تولید ناخالص داخلی) اندازه گیری ارزش کل کلیه کالاها و خدمات نهایی تولید شده در مرزهای یک کشور در یک دوره زمانی مشخص است.
• تولید ناخالص داخلی اسمی با قیمت فعلی بازار محاسبه می شود - با عرضه پول افزایش می یابد ، اما این همیشه اینگونه نیست.
• ایالات متحده فدرال رزرو به دلیل تأثیراتی که اعتقاد بر این است که عرضه پول بر فعالیت واقعی اقتصادی و سطح قیمت دارد ، داده های مربوط به عرضه پول را برای چندین دهه منتشر کرده است.
• در دهه های اخیر ، تحقیقات نشان داده است که رابطه بین رشد در عرضه پول و عملکرد اقتصاد ایالات متحده ضعیف تر می شود.

تولید ناخالص داخلی (تولید ناخالص داخلی) اندازه گیری دیگری است که معمولاً توسط دولت یک کشور منتشر می شود. تولید ناخالص داخلی اندازه گیری ارزش کل کلیه کالاها و خدمات نهایی تولید شده در مرزهای یک کشور در مدت زمان مشخصی است. تولید ناخالص داخلی معمولاً به عنوان یک شاخص جامع از سلامت کلی اقتصادی یک کشور ارزیابی می شود. در ایالات متحده ، دولت داده های مربوط به تولید ناخالص داخلی این کشور را به صورت سالانه و سه ماهه منتشر می کند.

تولید ناخالص داخلی اسمی به تولید ناخالص داخلی محاسبه شده با قیمت فعلی بازار اشاره دارد. تولید ناخالص داخلی اسمی با عرضه پول افزایش می یابد ، اما این همیشه اینگونه نیست. تولید ناخالص داخلی واقعی-همچنین به عنوان "قیمت ثابت" ، "تصحیح شده از تورم" یا "تولید ناخالص داخلی دائمی-یک معیار تنظیم شده با تورم از تولید ناخالص داخلی یک کشور است. تولید ناخالص داخلی واقعی از رابطه با عرضه پول برخوردار نیستتولید ناخالص داخلی واقعی بیشتر تحت تأثیر بهره وری عوامل اقتصادی و مشاغل قرار دارد.

رابطه بین عرضه پول و تولید ناخالص داخلی نیز به این بستگی دارد که آیا شما یک دیدگاه کوتاه مدت یا بلند مدت از اقتصاد می گیرید.

چگونه عرضه پول بر تولید ناخالص داخلی تأثیر می گذارد

طبق بسیاری از تئوری های اقتصاد کلان ، افزایش در عرضه پول باید نرخ بهره را در اقتصاد کاهش دهد. افزایش عرضه پول به این معنی است که پول بیشتری برای وام گرفتن در اقتصاد در دسترس است. این افزایش در عرضه - مطابق با قانون تقاضا - باعث کاهش قیمت وام گرفتن پول می شود. هنگامی که وام گرفتن پول آسان تر است ، نرخ مصرف و وام (و وام گرفتن) هر دو تمایل به بالا رفتن دارند. در کوتاه مدت ، نرخ بالاتر مصرف و وام و وام می تواند با افزایش کل تولید یک اقتصاد و هزینه و احتمالاً تولید ناخالص داخلی یک کشور در ارتباط باشد. اگرچه این نتیجه انتظار می رود (و توسط اقتصاددانان پیش بینی شده است) ، اما همیشه نتیجه واقعی نیست.

تأثیر طولانی مدت افزایش عرضه پول برای پیش بینی دشوارتر است. در طول تاریخ ، تمایل جدی به قیمت دارایی ها - مانند مسکن و سهام - برای افزایش مصنوعی پس از افزایش عرضه پول یا هر چیزی که منجر به سطح بالایی از نقدینگی در ورود به اقتصاد شود ، افزایش یافته است. این جابجایی سرمایه می تواند منجر به زباله و سرمایه گذاری های سوداگرانه شود ، که می تواند منجر به افزایش سریع قیمت دارایی ها و به دنبال آن انقباض (یک چرخه اقتصادی معروف به حباب) یا رکود اقتصادی ، کاهش چشمگیر فعالیت اقتصادی شود.

از طرف دیگر ، اگر قیمت ها نادرست نباشند ، و قیمت دارایی ها به طور مصنوعی تورم نمی کنند ، ممکن است که در طولانی مدت ، تنها تأثیر افزایش عرضه پول نسبت به مصرف کنندگان معمولاً با قیمت های بالاتر باشد.

رابطه بین تولید ناخالص داخلی و عرضه پول

در حالی که تولید ناخالص داخلی یک کشور نمایانگر کاملی از بهره وری اقتصادی و سلامت نیست ، به طور کلی ، سطح بالاتری از تولید ناخالص داخلی مطلوب تر از سطح پایین تر است. تولید ناخالص داخلی یک کشور اطلاعاتی در مورد اندازه اقتصاد خود ارائه می دهد و نرخ رشد تولید ناخالص داخلی یکی از بهترین شاخص های رشد اقتصادی با گذشت زمان است. اندازه گیری سرانه تولید ناخالص داخلی همچنین با روند زندگی در طول زمان ارتباط نزدیکی دارد.

به طور کلی ، هنگامی که نرخ رشد تولید ناخالص داخلی افزایش بهره وری اقتصادی را نشان می دهد ، ارزش پول در گردش افزایش می یابد. این امر به این دلیل است که هر واحد ارز متعاقباً می تواند برای کالاها و خدمات با ارزش تر رد و بدل شود.

رشد اقتصادی تمایل دارد که یک اثر منفی طبیعی داشته باشد ، حتی اگر عرضه پول کوچک نشود. برخی از شواهد این پدیده را می توان در بخش فناوری مشاهده کرد ، جایی که نوآوری ها و پیشرفت های فناوری سریعتر از تورم در حال رشد هستند. در حال حاضر ، قیمت تلویزیون ها ، تلفن های همراه و رایانه ها در حال سقوط است.

سیاست های پولی

دلایل زیادی وجود دارد که ممکن است عرضه پول در یک کشور در حال رشد باشد. بانک های مرکزی کشورها ممکن است پول بیشتری چاپ کنند. ممکن است بانک ها نسبت نقدینگی خود را پایین بیاورند ، بنابراین ، مایل هستند بخش بیشتری از بودجه خود را به مصرف کنندگان و مشاغل وام دهند. در صورتی که یک بانک مرکزی برای ایجاد ذخایر خارجی خود ، ارز خود را از مبادلات خارجی خریداری کند ، می تواند هجوم وجوه از خارج از کشور نیز وجود داشته باشد. دولت همچنین ممکن است از طریق فعالیت های خود ، در درجه اول خرید اوراق بهادار دولت ، عرضه پول را افزایش دهد. هنگامی که دولت اوراق قرضه را از سرمایه گذاران خریداری می کند ، آن دسته از افرادی که اوراق بهادار نگه داشته بودند ، پول بیشتری برای خرج کردن دارند.

هرگونه اقدامات بانکهای مرکزی برای افزایش یا کاهش عرضه پول تحت عنوان چتر سیاست های پولی ذکر شده است. فدرال رزرو ایالات متحده سه هدف کلان اقتصادی دارد: ثبات قیمت ، رشد اقتصادی پایدار و اشتغال زیاد. از نظر تاریخی ، فدرال رزرو ایالات متحده برای دستیابی به آن اهداف کلان اقتصادی ، سیاست های مختلفی را برای تأثیرگذاری بر اندازه عرضه پول انجام داده است. با این حال ، در دهه های اخیر ، تحقیقات نشان داده است که رابطه بین رشد در عرضه پول و عملکرد اقتصاد ایالات متحده ضعیف تر می شود. در نتیجه ، تأکید بر استفاده از عرضه پول به عنوان وسیله نقلیه اصلی سیاست پولی کاهش یافته است.